Η αναφορά σε οτιδήποτε μεταφυσικό προϋποθέτει την υποταγή του ανθρώπου σε κάτι υπεράνθρωπο. Το βασικό αξίωμα τόσο των Μαρξιστών όσο και των Ελευθεριακών Σοσιαλιστών ή Αναρχικών είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να αλλάξει τις συνθήκες και τις κοινωνικές του σχέσεις μέσω του συντονισμού της δράσης του. Αν δεν το κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος πολύ απλά δεν θα γίνει. Το υπερφυσικό θα ήταν το εμπόδιο στην όποια κοινωνική αλλαγή επέλεγε ο άνθρωπος.
Ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και την χειραγώγηση είναι ένας υλικός αγώνας γιατί μέσω των υλικών συνθηκών που επιβάλει ο καπιταλισμός και το κράτος γίνεται γνωστή και υλοποιείται η καταπίεση και η έλλειψη κοινωνικής ελευθερίας. Μέσα απ’ τις στάχτες του συστήματος δεν μπορεί να γεννηθεί τίποτα παρά μόνο μια τσίκνα και δυσοσμία απ’ τα καμένα υλικά, κι αυτό μόνο αν εντοπίσουμε κάτι υλικό στο σύστημα, γιατί αλλιώς ούτε στάχτη δεν βγαίνει από τις κοινωνικές σχέσεις που αποτελούν αυτό που λέμε σύστημα. Κάθε τι υλικό που εμπεριέχεται σε ένα σύστημα, είναι προϊόν ανθρώπινης εργασίας του οποίου την χρήση και την διαθεσιμότητα καπηλεύονται τα αφεντικά του. Ακόμα και οι κοινωνικές συνθήκες που αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε έχουν υλική υπόσταση. Ούτε οι συνθήκες παραγωγής και κατανάλωσης, αλλά ούτε και οι βίαιες μέθοδοι επιβολής αυτού του συστήματος μπορούν να εξορκιστούν με κάποια υποκειμενική συνείδηση.
Η ανισότητα μεταξύ αυτών που παράγουν και αυτών που καταναλώνουν, αυτών που αποφασίζουν και αυτών που υλοποιούν αποφάσεις, έχει υλική υπόσταση. Για την κατάργηση αυτών των ανισοτήτων μέχρι την πλήρη ισότητα, πρέπει η οργάνωση και η κίνηση των κοινωνικών αγωνιστών να μη βασίζονται σε υπερφυσικούς υποκειμενικούς όρους, αλλά να βρίσκονται όσο το δυνατόν πλησιέστερα σε αυτό που θεωρούμε αντικειμενικό και είναι ευκολότερα κατανοητό στους περισσότερους ανθρώπους, και όχι σε μια μειοψηφική κάστα λόγιων και δημαγωγών.
Η Κατερίνα Γώγου, σε κάποια στροφή λέει ότι «κάποτε θα μιλάμε με χρώματα και άλλοι με νότες», σε εκείνο τον άλλο κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Εμείς επιλέγουμε αυτόν τον μεταφορικό λόγο σαν σημείο αναφοράς προς την αντικειμενικότητα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα υποκειμενικό στις αποχρώσεις και στις νότες, αφού μεταφέρονται και περιγράφονται σαν μετρήσεις συχνοτήτων φωτός και ήχου με ακρίβεια, αντίθετα με τον λόγο που είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει από την υποκειμενικότητά του. Η αντικειμενική διάσταση της νότας ή της απόχρωσης δεν αλλάζει επειδή διάφορα άτομα μπορεί να τις εκλαμβάνουν διαφορετικά. Γι αυτόν τον λόγο ο άνθρωπος δημιούργησε εργαλεία και συμβάσεις κοινών μονάδων μέτρησης. Έτσι θα ξεκινήσουμε και όπου θεωρούμε ότι ένας όρος του πολιτικού μας λόγου μπορεί να δημιουργεί ασάφεια θα τον εξηγούμε, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα λεξικό της ορολογίας μας. Σκοπός αυτού του εγχειρήματος δεν είναι να εκμηδενίσουμε τις ιστορικές εξηγήσεις που έχουν δοθεί μέσα από την εξέλιξη της κριτικής πολιτικής φιλοσοφίας, δημιουργώντας δική μας αυτόνομη ορολογία, αλλά να κάνουμε πιο συγκεκριμένη την αναφορά μας στην βιβλιογραφία της κριτικής πολιτικής σκέψης και ενίοτε να δώσουμε και κάποιες παραπάνω δικές μας επιλογές στις εξηγήσεις. Αυτή είναι μια δέσμευση μεταξύ αυτών που αποδέχονται τον χαρακτηρισμό του υλιστή.
«… Καμιά επανάσταση δε μπορεί να γίνει μέσο απελευθέρωσης για τον άνθρωπο, αν τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να την προωθήσουν δεν είναι ταυτόσημα στο πνεύμα και στην προοπτική με τους σκοπούς που θέλουν να επιτύχουν.
Η επανάσταση… είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα τ’ άλλα η επανεκτίμηση και ο φορέας νέων αξιών. Είναι ο μεγάλος δάσκαλος της νέας ηθικής, που εμπνέει τους ανθρώπους μ’ ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή και τις εκδηλώσεις της, ενώ στις κοινωνικές σχέσεις, είναι ο διανοητικός και πνευματικός αναπλάστης …»Έμμα Γκόλντμαν