Συγκυρία
Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 κάποιοι που έθρεφαν αυταπάτες περί του αυθόρμητου της ανατροπής του κράτους, των δομών εξουσίας, και του καπιταλισμού χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση και μέσα από εξεγερμένες ατομικότητες και μικρές ομάδες που δρουν στη δίνη συγκυριακών γεγονότων, αντιλήφθηκαν ότι αυτό δεν είναι δυνατό. Έγινε δηλαδή σαφής η αδυναμία να μεταφερθεί η σκέψη και η πνοή του επαναστατικού ιδεώδους σε πρακτικό επίπεδο. Φάνηκε αδύνατο, το πώς άτομα, ομάδες, ακόμα και κόμματα, θα μπορούσαν μέσα από το όποιο κενό εξουσίας να αποτελέσουν τμήμα κάποιας λύσης προς την κοινωνία. Να επικοινωνήσουν και να εκφράσουν από κοινού μια γραμμή (κοινή συνισταμένη έστω), μια τακτική, κάποιους στόχους. Η πολυφωνία και η σύγχυση, οι εκτιμήσεις για την διαθεσιμότητα και την μαζικότητα των κινήσεων, έδειξαν τα όρια του κινήματος (ευρύ αντι-καπιταλιστικό, αντι-εξουσιαστικό, αντι-κρατικό, ακόμα και αντι-κυβερνητικό). Παρουσιάστηκε εν τέλει μέσα από μια εξέγερση η ιστορική ευκαιρία για κατακτήσεις για ολόκληρη την κοινωνία από τα πολιτικά υποκείμενα που έδρασαν, αλλά το μέσο να εδραιωθούν τέτοιες κατακτήσεις δεν υπήρχε. Ελάχιστες ήταν οι κατακτήσεις σε αντίθεση με μια συνολική αντεπίθεση του κράτους αργότερα (σε παλαιότερες και νέες καταλήψεις, πανεπιστημιακό άσυλο, εργατικά δικαιώματα, αντι-τρομοκρατική νομοθεσία, κοινωνικές παροχές, κλπ) που απέδωσαν μεγαλύτερη κυριαρχία στο αστικό καθεστώς και την τάξη τους.
Πέντε χρόνια μετά, και παραμένοντας θεατές σε μια ποικιλία κινήσεων, εξεγέρσεων και ανατροπών από την Β. Αφρική και την Μέση Ανατολή, ως και την γειτονική Τουρκία, παρατηρούμε την ανατροπή της εξουσίας, μερική ή ολική, από ανοργάνωτες μάζες ετερόκλητων ανθρώπων. Με τον τρόπο που γίνονται όμως, όχι μόνο δεν δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά αντίθετα δίνεται η ευκαιρία σε ακόμα πιο ολοκληρωτικές δυνάμεις από αυτές που ανατράπηκαν, να εκμεταλλεύονται τα κενά εξουσίας ακριβώς επειδή δεν υπάρχει η οργάνωση και το μέσο να εδραιώσουν από κοινού οι καταπιεσμένοι κάποιες κατακτήσεις για τους από κάτω ενάντια στην κυριαρχία των από πάνω. Ζωντανό παράδειγμα αυτής της συνθήκης ο πρόσφατος νέο-φιλελεύθερος ξεσηκωμός των Ουκρανών στο Κίεβο, κυρίως απ’τις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας, όπου η ανατροπή της εξουσίας και της κυβέρνησης είχε σαν αποτέλεσμα την κυριαρχία ακρο-δεξιών και ανοικτά νέο-ναζιστικών οργανώσεων που πήραν στα χέρια τους το μονοπώλιο της βίας που θεμελιώνει ένα κράτος (αστυνομία, στρατό κλπ), ώστε να επιβληθούν με μανία σε όσους στέκονταν αντιμέτωποι στο πολυεθνικό νέο-φιλελεύθερο καπιταλισμό, την ΕΕ, το ΔΝΤ, και το ΝΑΤΟ.
Με αυτό και μόνο το σκεπτικό είναι αυτονόητο για μας ότι πρέπει με κάθε θυσία να δημιουργήσουμε δομές οργάνωσης ώστε τα όμορα σχήματα κοινωνικής, ταξικής, και πολιτικής οργάνωσης να μπορούν να συναντιούνται τακτικά και να μάθουν να λειτουργούν από κοινού όσο το δυνατόν περισσότερο. Όχι για να αφομοιωθούν σε μία κεντρική οργάνωση αλλά για να μπορούν να διατηρούν τις ιδιαιτερότητες τους, την πολιτική τους αυτονομία, μέσα από ένα γενικότερο αγώνα με κάποιους κοινούς στόχους. Και το πεδίο αυτό συνάντησης και οργάνωσης δεν πρέπει να περιορίζεται ούτε σε τοπικό ούτε σε εθνικό επίπεδο αλλά να έχει την οπτική να διασυνδεθεί με τους αγώνες χειραφέτησης των από τα κάτω παγκοσμίως.
Με άλλα λόγια εμείς που αντιλαμβανόμαστε την αξία και την ουσία της αυτοοργάνωσης σαν εργαλείο χειραφέτησης, πρέπει να δομήσουμε την οργάνωση ισότιμα με όλους αυτούς που το επιδιώκουν και να μην περιμένουμε από τα πάνω τις προτάσεις για να συμμετέχουμε σε κάποια οργάνωση. Στο τελευταίο νέο-φιλελεύθερο ξέσπασμα της παραχώρησης των κοινών και των κοινωνικών δομών (που εμπεριέχουν και την παραγωγή) γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική η ανάγκη μέσω των υλικών συνθηκών να προφτάσουμε να συγκρατήσουμε τα κεκτημένα δικαιώματα και να διατηρήσουμε την πρόσβαση σε πόρους, πράγματα που είχαν κατακτηθεί από τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες του παρελθόντος. Για να γίνει αυτό, πρέπει να εντατικοποιηθεί και να συγκεντρωθεί η δραστηριότητα μας ώστε να αποτελέσει η πολιτική μας παρουσία μια συνισταμένη καθορισμού της αντίστασης που αργά ή γρήγορα θα εκφραστεί από την κοινωνία. Η πείνα, η ασθένεια, η έλλειψη στέγης, η δυσχέρεια και ο πόνος της δυστυχίας σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού αναπόφευκτα θα εκφραστεί πολιτικά και θα αποτελέσει δύναμη. Αν όχι από αυτούς που μάχονται για χειραφέτηση, τότε θα γίνει από τους επιτήδειους στο σπόρ της χειραγώγησης. Σε αυτό το πεδίο δεν μπορεί να είμαστε κομπάρσοι, αλλά πρέπει να επιχειρήσουμε να μην υπάρξουν πρωταγωνιστές σε μια κοινωνία θεατή. Πρέπει δηλαδή με τα χαρακτηριστικά της αντι-ιεραρχίας, της οριζοντιότητας, της αυτονομίας και χειραφέτησης των από κάτω, να βοηθήσουμε να δημιουργηθούν δομές τέτοιες ώστε να γίνει δυνατή η συμμετοχή αυτών που θα θελήσουν να εκφράσουν ένα «ya-basta» στον κατηφορικό δρόμο του βιοτικού επιπέδου πέρα απ’την πολιτικά ανώδυνη οχλαγωγία των αγανακτισμένων μεν αλλά ανοργάνωτων μαζών. Έστω και λίγοι οι οργανωμένοι που θα δρουν συντονισμένα και αποφασιστικά θα αποτελούν δύναμη μέσα στους πολλούς αλλά ανοργάνωτους.
Σαν πολιτικά υποκείμενα και ως συνεχιστές του αναρχικού αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, οφείλουμε να κάνουμε τη σύνδεση του σήμερα με την ιστορία του ελευθεριακού-επαναστατικού κινήματος. Είναι η σύνδεση αυτή που θα μας βοηθήσει να βρούμε τα εργαλεία και να κινηθούμε προς την κοινωνική αυτοδιέυθυνση. Γιατί οι αντιφάσεις και οι προβληματικές με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι σήμερα, πολλές φορές έχουν την καταγωγή τους στις απαρχές του καπιταλισμού. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να επεξεργαστούμε και να καταλάβουμε τους τρόπους και τα μέσα που οι πολιτικοί μας πρόγονοι ανέπτυξαν στα πεδία του ταξικού πολέμου, της κοινωνικής οργάνωσης και της περεταίρω οργάνωσης ενός αναρχικού επαναστατικού κινήματος, έτσι ώστε, μέσω της κριτικής να δούμε ποιά από αυτά τα μέσα μας είναι χρήσιμα σήμερα, να τα εξελίξουμε και να τα εντάξουμε στον αγώνα για την έφοδο στον ουρανό.
Γι αυτό αποτελεί άμεσο στόχο για εμάς να προάγουμε μέσω του λόγου και της πράξης μας τους ιστορικά πιο αποτελεσματικούς τρόπους οργάνωσης και δράσης που να εμπεριέχουν τις ίδιες αξίες και αρχές με τις οποίες συγκροτηθήκαμε. Όχι μόνο να μιλάμε γι αυτές αλλά να δρούμε σαν υπόδειγμα των όσων επικαλούμαστε και παράλληλα με τα ζωντανά παραδείγματα και εγχειρήματα που θεωρούμε ότι έχουν κοινούς στόχους να ανακαλύπτουμε πεδία συνάντησης και σύμπραξης, ώστε το συνολικό αποτέλεσμα να αποτελεί ενεργό και αποτελεσματικό παράδειγμα χειραφέτησης για την κοινωνία. Ας μπορούσε η ανατροπή του κράτους και των δομών εξουσίας να γίνει σήμερα και το αύριο να είναι μια αταξική κοινωνία χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση, η λεγόμενη κοινωνική απελευθέρωση, δε θα είχαμε καμιά αντίρρηση και θα συμμετείχαμε στο μέτρο που μας αναλογεί. Αλλά μέχρι εκείνο το αύριο, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγωνιστούμε μεθοδικά προς εκείνο το σημείο. Χωρίς όμως την απαιτούμενη οργάνωση μέσω σταθερών και καθορισμένων δομών η οποιαδήποτε βιαστική ανατροπή και εξέγερση μόνο σε εξουσιαστικές πολιτικές επιδιώξεις παραπέμπει. Η όποια επανάσταση για να έρθει πρέπει να έχει συμμέτοχη την κοινωνία με κεντρικό σκοπό την χειραφέτηση, κι όχι να είναι η πράξη από κάποια πολιτικά υποκείμενα που εξειδικεύονται στην χειραγώγηση και στην κατάληψη της εξουσίας.
Νοέμβρης 2014
2 απαντήσεις στο “Γιατί”